Od prvih pisanih pomena Vojke, kao naseljenog mesta, tek oko 1578. godine pominje se jedan sveštenik, što navodi na predpostavku da je tu bila i manja crkva u kojoj je službovao. U severozapadnom uglu centra sela postojala je crkva brvnara ili od pletera, a na osnovu mitropolitske uredbe iz 1724. godine, Vojčani grade svoju prvu crkvu od tvrđeg materijala, pokrivenu šindrom, sa srednjim zvonom i trapezom od cigle 1727. godine. Tu crkvu je osvetio mitropolit krušedolski Nikanor 1732. godine. Bila je snabdevena potrebnim inventarom, odeždama i knjigama za vršenje bogosluženja od kojih su neke i do dan danas sačuvane. Popisom iz 1732/33. godine koji je naredio mitropolit Vićentije Jovanović, govori nam da su crkve u Sremu bile vrlo siromašne ali je jedino Vojka imala crkvu od tvrdog materijala. U izveštaju karlovačkog protopopa Jeftimija Radosavljevića iz 1750. godine o pregledu, govori da Vojka ima 85 domova, crkvu od kamena, slavi Svetog Nikolu, u crkvi se vodi protokol, porta i groblje su ograđeni. Pored ove crkve bilo je i groblje koje je na sadašnju lokacju premešteno 1848. godine. Ni crkva nije ostala dugo na tom mestu. Nova crkva, veća, šira i duža, počela se graditi na severoistočnom uglu centra sela, od cigle i kamena. O izgradnji i osvećenju crkve Svetog oca Nikolaja u Vojki svedoči i jedan dokument. Povelja osnivanja svetog hrama bi položena 24. juna 1857. godine u vreme vladavine Austrijsko Carskog Njegovog Apostolskog Veličanstva i Velikog Vojvode Gospodara Franca Josifa Prvog i u vreme Najsvetijeg Patrijarha Srpskog, Arhiepiskopa i Mitropolita Karlovačkog Gospodina Josifa Rajačića, a zidar majstor bio je Franc Fuks iz Mitrovice.

Crkva Prenosa moštiju Svetog oca Nikolaja nalazi se u ulici Karađođrevoj br. 4 u Vojki, sazidana je 1857. godine, kao jednobrodna građevina orijentisana u smeru istok – zapad. Na istočnoj strani je polukružna oltarska apsida, a iznad zapadnog dela građevine je zvonik. Zidovi od cigle su raščlanjeni uspravno četvrtastim stubovima i stepenasto uvučenim udubljenjem u kojima su prozori. Crkva je pokrivena dvoslivnim krovom. Fasade su horizontalno raščlanjene soklom, frizom i profilisanim potkrovnim vencem, a vertikalno su raščlanjene pilastrima koji se završavaju profilisanim kapitelima. Između pilastri su stepenasto uvučene niše sa lučno završenim prozorima.

Zapadna fasada je klasicistički obrađena ( zid sa ukrasima), ima trougli krov koga pridržavaju četvrtasti stubovi sa ukrasima na vrhu. Na ivicama fasade su pilastri koji se protežu od sokla do friza i završavaju profilisanim kapitelima. U sredini zapadne fasade je glavni ulaz, malo uvučen sa drvenim dvokrilnim vratima, visine četiri metra i flankiran je pilastrima koji se takođe završavaju profilisanim kapitelima.

Južno su manja vrata za ulaz na zvonik koji izlazi iz krova crkve. Dvospratni zvonik se uzdiže iznad zapadnog dela građevine. U prvom spratu zvonika na zapadnoj strani je okulus. Zvonik je flankiran pilastrima , uzidan u crkvu i završava se baroknim krovom ukupne visine 55 metara sa krstom na vrhu. Na zapadnoj strani fasade iznad samog ulaza je prozor sa gornjim polukružnim završetkom. U istoj ravni severno od prozora je niša sa freskom Svetog oca Nikolaja, a južno je freska Svetog Arhangela Mihaila. Iznad niša je friz sa metopa i triglifama. U metopama su plastične rozete, iznad friza je trouglasti timpanon uokviren profilisanim trakama.

Na prvom nivou ili spratu zvonika, koji je malo viši od krova crkve, sa zapadne, severne i južne strane nalazi se kružni otvor metarskog prečnika. Na drugom spratu zvonika nalazi se na sve četiri strane po jedan prozor sa metalnim šalonima. Iznad tih prozora je kružni sat sa kazaljkama. Sa južne i severne strane fasade nalazi se po pet prozora, od kojih su dva najzapadnija ( na zvoniku) nešto manjih dimenzija. Iapod srednjih prozora i sa severne i južne strane su dvokrilna drvena vrata 400 x 180 cm. Na oltarskoj polukružnoj fasadi nalaze se dva prozora istih dimenzija kao i onih osam 380 x 160 cm. Na prvom spratu unutrašnjeg zvonika, nalazi se trodelna prostorija od kojih je središnja zazidana ciglom, a severna i južna ustakljena širokim prozorima. Smatra se da je odatle nekada pevalo Crkveno pevačko društvo. Crkvena porta je ograđena zidanom ogradom čiji su gornji delovi od kovanog gvožđa. Sredstava za izradu ograde dao je Vojčan Trivun Vujin, oficir austrijske vojske 1885. godine.

Prema mišljenju dr Mirjane Lesek, istoričara umetnosti iz Sremske Mitrovice iz 1979. godine ikonostas se pripisuje poznatom drvorezbaru Eduardu Vladaršu, dok ga Gordana Prica, takođe istoričar umetnosti, pregledom vojačke crkve iz 1969. godine veže za Georgija Devića. Dr Mirjana smatra da je moguće da je ikonostas rezbario sin Georgija Devića, ali bez obzira da li je Eduard Vladarš ili neko drugi rezbario u vojačkoj crkvi, ikonstas, pevnice, tronovi i stolovi čine jednu umetničku celinu kojom se Vojčani ponose.Ikonostas je klasične koncepcije sa višespratnim oltarskim pregradama u tri nivoa horizontalne zone. U prvoj zoni u soklu su četiri medaljon ikone zaštićene sa strane četvrtastim stubovima. Na prednjim stranama tih stubova je biljna ornamentika sa školjkom u gornjem delu. Carske, severne i južne dveri sa medaljonima bogato su ukrašene biljnom ornamentikom. Iznad medaljona je po jedna vaza sa buketićima ruža. Oko vaze se savijaju grančice. Sve četiri prestone ikone su sa strane zaštićene okruglim stubovima koji su uzdužno, plitko i polukružno izdubljeni tj. kanelovani. Stubovi su obavijeni vencima od hrastovih listova i ruža. U drugoj zoni praznične ikone su međusubno odvojene kanelovanim stubovima koji su obavijeni grančicama sa listovima i ružama. U trećoj zoni gde je Raspeće, medaljoni apostola i Presvete Bogorodice pod Krstom su međusubno povezani grančicama sa listovima, ružama i neorokoko motivom školjke. Tronovi, pevnice i stolovi i u muškoj i u ženskoj crkvi, nalonji i celivaonica, prema rezbarskoj izgradi i stilu, pripadaju istom drvorezbaru koji je rezbario ikonostas. Priprata od lađe crkve pregrađena je stolovima i stalkom za ikone sa otvorenom kapijom na sredini.

Mnoge ckrve iz vremena rezbarije ikonostasa sačuvale su Hristov Grob. Crkva u Vojki verovatno nije imala Hristov Grob iz vremena rezbarenja ikonostasa. Dobila ga je kao prilog 2006.godine. Rezbariju je radio Milovan Kovačević iz Višnjićeva. Duborez sa tri strane Hristovog Groba vernicima se poručuje: od roda pšenice i vinove loze, pod vidom hleba i vina pričešćem Telom i Krvlju Hristovom sa diskosa i iz putira, spasavamo se u Crkvi.

Ikonostas je slikao Pavle Čortanović u drugoj polovini 19. veka (oko 1860.). U soklu prve zone ikonostasa, gledajući sa severa prema jugu, ispod prestone ikone Svetog oca Nikolaja nalazi se medaljon Svetog oca Nikolaja i “Agriaga”, odnosno Agrika. Detalj četvrtog čuda u Žitiju Svetog oca Nikolaja od oca Justina Popovića: Agrikovog sina Vasilija otimaju Saraceni (islamisti) a Sveti Nikola ga čudesno spasava i vraća roditeljima.

Ispod prestone ikone Presvete Bogorodice je medaljon ikona Bekstva u Egipat. Ispod prestone ikone Gospoda Hrista – Hristos sa Samarjankom, a ispod prestone ikone Svetog Jovana Krstitelja je Usekovanje njegove glave. Na carskim dverima su po pravilu Blagovesti: na severnom krilu dveri je medaljon Marije Djeve a na južnom desnom krilu je Sveti arhangel Gavrilo sa krinom (ljiljanom) u ruci. Na medaljonu severnih dveri naslikan je Sveti arhiđakon Stefan a na južnim dverima je Sveti arhangel Mihail. Iznad carskih dveri u prvoj zoni na medaljonu je Tajna vecera. U istoj zoni iznad severnih dveri u medaljonu je Rođenje Presvete Bogorodice dok je iznad južnih dveri Uspenje Presvete Bogorodice.

U drugoj zoni iznad carskih dveri je ikona Svete Trojice kako krunišu Bogorodicu. Severno I južno od te ikone nalaze se po tri ikone Gospodnjih praznika. Gledajući od severa prema jugu, praznici su hronološki postavljeni: Rođenje (Božić), Bogojavljenje, Preobraženje, Vaskrsenje, Vaznesenje i Pedesetnica ( Silazak Svetog Duha na apostole).

U trećoj zoni ikonostasa na samom vrhu sredine je Raspeće Gospoda Isusa Hrista sa medaljonima ispod severnog kraka krst Presvete Bogorodice, a ispod južnog Svetog Jovana Bogoslova. Ispod Raspeća je manji medaljon skidanje Gospoda Hrista sa krsta. Severno od tog medaljona su tri medaljona apostola (Filipa, Tadeja i Andreja Prvozvanog), a južno su takođe medaljoni apostola (Vartolomeja, Simona Zilota-Kananita i Mateja). Severno od Raspeća je Sveti apostol Pavle, a južno Sveti apostol Petar na samom vrhu kao što i jesu vrhovni apostoli.

U Vladičanskom tronu u gornjem delu naslikan je Sveti Sava u Arhijerejskoj odeždi, a u donjem delu je medaljon Svetog Save kako poučava srpske đake. U Bogorodičnom tronu u gornjem delu je Prosveta Bogorodica sa malim Hristom na rukama, iznad su dva anđela s krunom, a još iznad je Bog Otac u oblaku. U donjem delu je medaljon susreta Marije i Jelisavete.

U pravoslavnoj ikonografiji boje haljine i ogrtača i Gospoda Hrista i Presvete Bogorodice su uglavnom crvene i plave. Razlog je taj što plava boja predstavlja čovečansku, a crvena božansku prirodu Bogočoveka Hrista. Ako je kod Njega haljina crvene boje, a ogrtač plave, to znači da je Hristos Bog postao čovek, obukao se u čovečansku prirodu. Kod Presvete Bogorodice, ako kod haljine ili ogrtača preovladava plava boja, znači da ona još nije rodila Boga Hrista, ako preovladava crvena boja, znači da je ona već Bogorodica, rodila je Boga Hrista.

U oltaru visoko u apsidi su Sveta tri Jerarha: Sveti Vasilije Veliki na jugu, Sveti Jovan Zlatousti na istoku i na severu Sveti Grigorije Bogoslov. Sasvim u vrhu je Duh Sveti u vidu goluba.

U prvom delu svoda hrama što je ispred ikonostasa, a iznad soleje (pevnice), u sredini je Bog Otac sa svitkom na kome piše (u prevodu) “ Nebo mi je presto a zemlja podnožje nogama mojim” i pod nogom Boga Oca kao sedog starca je planeta zemlja. Južno na istom svodu su jevanđelisti Matej i Jovan sa svojim simvolima čoveka i orla u donjim uglovima svoda. Severno su jevanđelisti Luka i Marko takođe sa svojim simvolima govečeta i lavom u donjim delovima svoda.

U drugom delu svoda južno je prepodobni Simeon Mirotočivi, a severno Sveti Stefan Štiljanović. U sredini oko držača polileja je ukrasna rozeta.

U trećem delu svoda što je iznad severnih i južnih vrata, naslikana je kupola od po dva anđela držana sa deset medaljona pri dnu. Na tim medaljonima su portreti: 1. Svetog Kneza Lazara, 2. Svetog Jovana Despota, 3. Svetog Kralja Milutina, 4. Svetog Maksima Vladike, 5. Svetog Atanasija Velikog, 6. Svetog Simona ( Stefana Prvovenčanog), 7. Svetog Arsenija Sremca, 8. Svetog Stefana Despota, 9. Svetog Stefana Dečanskog i 10. Svetog cara Uroša.

U četvrtom delu svoda južno je Prepodobna mati Paraskeva a severno Prepodobna mati Angelina.

Na zapadnoj strani zida iznad prolaza a između stubova zvonika nalazi se freska krunisanja Stefana Prvovenčanog za kralja 1221. godine od svoga brata Svetog Save. Iznad je grb Srpske Pravoslavne Crkve a ispod otvorena knjiga na čijim stranicama piše da je obnovljenu unutrašnju dekoraciju svetog hrama osvetio Episkop Sremski Gospodin Vasilije 1989.godine, koju je uradio Dragan Stanković iz Trpinje. Zidovi i stubovi su oslikani mramorizacijom kamena sa elementima ukrasnih vaza i anđelskih likova iznad prozora.

Vojačka crkva ima četiri zvona različite veličine i izlivenih reči i reljefa. Na malom zvonu pri dnu na obodu piše “Srpsko pravoslavna crkvena opština u Vojki 1921. godine”. Na sredini zvona je izliven reljef Svetog Nikole u arhijerejskim odeždama, a na suprotnoj strani piše “ levano od Ernesta Savo Grac 1921.g.”Ovo zvono je nabavljeno od Ernesta iz Graca 1921. godine.

Najmanje zvono na obodu ima natpis: “Srp. pravosl. crkvena opština Vojka”. Iznad na sredini jedne polovine je reljefni portret kralja Aleksandra, a na sredini druge polovine u ukrašenom pravougaoniku piše: “Strojne tovarne in levarne Ljubljana”. Ispod pravougaonika je “ Br. 1690” i “1926” verovatno se radi o serijskom broju iziivenog zvona ljubljanske zvonolivnice iz 1926.godine.

Srednje zvono sem težine identičino je sa najmanjim, isti reljef, isti natpisi, ista godina izlivanja, isti zvonolivac, samo je broj izlivenog zvona 1689 što znači da je pre izliveno.

Veliko zvono je bilo najverovatnije od istog zvonolivca, sa istim slovima ali je 1981. godine preliveno u zvonolivnici Stanislava Popovića u Beogradu. Pri vrhu zvona izliven je amblem Vojke a ispod sledeće reči: “Ovo zvono iz 1926.godine preliveno dobrovoljnim prilogom meštana sela Vojke, osvećeno i postavljeno na Duhove 1981.godine, zvono je težine 770 kilograma.

Rešenjem zavoda za zaštitu spomenika kulture Sremska Mitrovica br. 179 od 06.11.1979.godine, Srpska pravoslavna crkva Svetog Nikole u Vojki proglašena je za spomenik kulture.
Literatura:
Dr Slavko Gavrilović, Vlastelinstvo Vojka u Sremu ( 1745-1766),Novi Sad, 1959.
Zavod za zaštitu spomenika, Sremska Mitrovica, br.179 od 11.9.1979.godine, kustos Mirjana Lesek
Anđelko Erdeljanin, Vojka- Hronika sremskog sela, Stara Pazova, 1997.
Radomir Sandić, Crkva Svetog oca Nikolaja u Vojki, 1857-2007, Vojka, 2007.
Dokumentacija Zavoda za zaštitu spomenika kulture Sremska Mitrovica